ماشین آلات قالب سازی شمع ، که در قرن 19 نیز توسعه یافت ، شامل ردیف قالب هایی در مخزن فلزی است که متناوبا گرم و سرد می شوند. پس از سرد شدن قالب ها ، شمع ها توسط پیستون ها خارج می شوند. قرقره های فتیله ای از پایین دستگاه از طریق پیستون ها عبور داده می شوند تا از قالب شمع عبور کنند. با بیرون انداختن شمع های سرد شده ، فتیله ها بریده می شوند.

شمع استاندارد یا بین المللی اندازه گیری شدت منبع نور است. در ابتدا به عنوان یک شمع یک پوندی از موم اسپرم تعریف شده بود که با سرعت 120 دانه در ساعت می سوزد. این شدت نور در سال 1921 از نظر لامپ های رشته ای استاندارد شد و دیگر از شمع ها برای مرجع استفاده نمی شود.

شمع های مدرن در طیف گسترده ای از رنگ ها ، اشکال و اندازه ها تولید می شوند. موم زنبور عسل و موم خشخاش گاه به عنوان افزودنی استفاده می شود و برخی از شمع ها معطر می شوند. شمع سازی به یک سرگرمی محبوب تبدیل شده است.

شمع ، منبع نور در حال حاضر بیشتر برای اهداف تزئینی و تشریفاتی استفاده می شود ، شامل موم ، پیه یا مواد آهسته سوز مشابه ، معمولاً به شکل استوانه ای اما در بسیاری از طرح های خیالی ساخته شده و یک فتیله فیبری را در بر گرفته و اشباع می کند.

شمع ها یکی از اولین اختراعات جهان باستان بودند ، همانطور که توسط شمعدانی از مصر و کرت نشان داده شده است که حداقل 3000 سال قبل از میلاد مسیح نشان داده شده است. در قرون وسطی اروپا شمع های پیه مورد استفاده گسترده ای قرار گرفتند: در فهرست مالیات پاریس از 1292 ، 71 شمعدان یا شمعدان ساز نامگذاری شده است.

در قرن نوزدهم ، شیمیدان فرانسوی ، میشل اوژن شورول ، اسید چرب را از گلیسیرین چربی جدا کرد تا اسید استئاریک تولید کند ، که از آن می توان شمع های برتر تهیه کرد. فرآیندهای جدید برای تولید سهام شمع پی در پی ظاهر شد. علاوه بر استئارین ، دو منبع مهم دیگر نیز یافت شد: اسپرماستی ، از حفره سر نهنگ اسپرم و موم پارافین ، از نفت. ترکیبی از پارافین و اسید استئاریک به سهام اصلی شمع تبدیل شد.

برای سایر کاربردها ، شمع (ابهام زدایی) را ببینید.

شمع در چوب شمع

شمع های مخروطی در Basilique Notre-Dame de Fourvière
شمع یک فتیله قابل اشتعال است که در موم جاسازی شده است ، یا یک ماده جامد قابل اشتعال دیگر مانند پیه ، که نور ، و در برخی موارد ، یک عطر را فراهم می کند. یک شمع همچنین می تواند گرما یا روشی برای حفظ زمان ارائه دهد.

شخصی که شمع می سازد به طور سنتی به عنوان چندلر شناخته می شود. [1] دستگاه های مختلفی برای نگهداری شمع ها اختراع شده است ، از شمعدان های رومیزی ساده ، که به عنوان جا شمعی نیز شناخته می شوند ، تا شمعدان و لوسترهای مفصل. [2]

برای سوزاندن شمع ، از منبع حرارتی (معمولاً شعله برهنه کبریت یا فندک) برای روشن شدن فتیله شمع استفاده می شود که مقدار کمی از سوخت (موم) را ذوب کرده و بخار می کند. پس از تبخیر ، سوخت با اکسیژن موجود در اتمسفر ترکیب شده و مشتعل می شود و شعله ای ثابت ایجاد می کند. این شعله گرمای کافی را برای روشن نگه داشتن شمع از طریق زنجیره ای از رویدادهای خود پایدار فراهم می کند: گرمای شعله بالای جرم سوخت جامد را ذوب می کند. سپس سوخت مایع از طریق فتیله از طریق عمل مویرگی به سمت بالا حرکت می کند. سوخت مایع در نهایت بخار می شود تا در شعله شمع بسوزد.

وقتی سوخت (موم) ذوب و سوزانده می شود ، شمع کوتاه می شود. قسمتهایی از فتیله که سوخت بخار منتشر نمی کند در شعله مصرف می شود. سوزاندن فتیله طول قسمت در معرض فتیله را محدود می کند ، بنابراین دمای سوزاندن و میزان مصرف سوخت را ثابت نگه می دارد. برخی از فتیله ها به منظور مرتب کردن سوزاندن آهسته تر و مداوم و همچنین جلوگیری از کشیدن سیگار ، معمولاً با قیچی (یا دستگاه مخصوص فتیله) ، معمولاً به اندازه یک چهارم اینچ (0.7 سانتیمتر) نیاز به پیرایش دارند. قیچی شمعی مخصوصی به نام "snuffers" برای این منظور در قرن 20 تولید شد و اغلب با یک خاموش کننده ترکیب می شد. در شمع های مدرن ، فتیله به گونه ای ساخته شده است که هنگام سوختن خم می شود. این اطمینان می دهد که انتهای فتیله اکسیژن می گیرد و سپس توسط آتش مصرف می شود-فتیله ای که خود را کوتاه می کند. [3]

قبل از شمع ، مردم از لامپ های روغنی استفاده می کردند که در آن یک فتیله روشن در یک ظرف روغن مایع قرار داشت. رومیان شروع به ساختن شمع های فرو رفته واقعی از پیه ، در حدود 500 قبل از میلاد کردند. [5] شمع های اروپایی در دوران باستان از اشکال مختلف چربی طبیعی ، پیه و موم ساخته می شد. در روم باستان ، شمع ها از پیه ساخته شده بودند زیرا هزینه موم زنبور عسل ممنوع بود. [6] ممکن است آنها در یونان باستان نیز وجود داشته باشند ، اما اصطلاحات دقیق تعیین آن را دشوار می کند. [6] اولین شمع های باقیمانده در حدود 200 سال قبل از میلاد در هان چین ایجاد شد. این شمع های اولیه چینی از چربی نهنگ ساخته شده اند.

در قرون وسطی بیشتر از شمع پیه استفاده می شد. در قرن سیزدهم شمع سازی در انگلستان و فرانسه تبدیل به یک هنر صنفی شده بود. شمع سازان (چندلرها) خانه به خانه می رفتند و از چربی های آشپزخانه که برای این منظور ذخیره شده بود شمع می ساختند یا شمع های خود را از مغازه های کوچک شمع سازی می ساختند و می فروختند. [7] موم زنبور عسل ، در مقایسه با پیه حیوانی ، تمیز و بدون شعله دودی می سوزد. شمع های موم زنبور عسل گران قیمت بودند و تعداد کمی از مردم می توانستند آنها را در خانه های خود در قرون وسطی اروپا بسوزانند. با این حال ، آنها به طور گسترده ای برای مراسم کلیسا مورد استفاده قرار گرفتند. [8]

در قرنهای 18 و 19 ، اسپرماستی ، ماده مومی تولید شده توسط نهنگ اسپرم ، برای تولید شمع برتر استفاده شد که طولانی تر ، روشن تر و بوی توهین آمیز نمی داد. [9] بعدها در قرن هجدهم ، روغن کلزا و روغن کلزا به عنوان جایگزین های ارزان تر مورد استفاده قرار گرفت.

ساخت شمع در اواسط قرن 19 به یک بازار انبوه صنعتی تبدیل شد. در سال 1834 ، جوزف مورگان ، [10] کارگری از منچستر انگلستان ، دستگاهی را ثبت کرد که انقلابی در ساخت شمع ایجاد کرد. با استفاده از استوانه ای با پیستون متحرک ، می توان شمع های قالب گیری شده را به طور مداوم تولید کرد تا شمع ها در حالت جامد خارج شوند. این تولید مکانیزه کارآمد ، حدود 1500 شمع در ساعت تولید می کرد. این باعث شد شمع ها کالایی مقرون به صرفه برای توده مردم باشند. [11] شمعدانسازها نیز از رشته های پنبه ای با بافت محکم (و نه پیچ خورده) شروع به ساخت فتیله کردند. این تکنیک باعث می شود که فتیله ها هنگام سوختن به هم پیچیده شوند و ارتفاع فتیله و در نتیجه شعله حفظ شود. از آنجا که قسمت زیادی از فتیله اضافی سوزانده می شود ، از این فتیله های "خود پیرایش" یا "خود مصرف" یاد می شود. [12]

در اواسط دهه 1850 ، جیمز یانگ موفق به تقطیر موم پارافین از زغال سنگ و شیل های نفتی در باتگیت در غرب لوتیان شد و یک روش تولید تجاری مناسب را توسعه داد. [13] از پارافین می توان برای ساخت شمع های ارزان قیمت با کیفیت بالا استفاده کرد. این موم سفید مایل به آبی بود که بر خلاف شمع های پیه بطور تمیز می سوزد و بوی نامطبوعی بر جای نمی گذارد. در پایان قرن 19 شمع ها از موم پارافین و اسید استئاریک ساخته شد.

در اواخر قرن نوزدهم ، شمع های پرایس ، مستقر در لندن ، بزرگترین تولید کننده شمع در جهان بود. [14] این شرکت توسط ویلیام ویلسون در سال 1830 تاسیس شد ، [15] پیشگام پیاده سازی تکنیک تقطیر با بخار بود و بدین ترتیب توانست شمع هایی را از طیف وسیعی از مواد اولیه شامل چربی پوست ، چربی استخوان ، روغن ماهی و گریس های صنعتی تولید کند.

با وجود پیشرفت در ساخت شمع ، صنعت شمع با معرفی روشهای برتر نورپردازی ، از جمله نفت سفید و لامپها و اختراع لامپ رشته ای در سال 1879 به سرعت رو به افول رفت. از این به بعد ، شمع ها بیشتر به عنوان یک وسیله تزئینی به بازار آمد. [16]

مدتها قبل از اختراع لامپ ، شمعها و فانوسها منبع اصلی نور ما بودند.

در دنیای امروز ، شمع ها به عنوان تزئین ، مراسم و انتشار عطرهای آرامش بخش استفاده می شوند. اکثر شمع های مدرن از موم پارافین ساخته می شوند ، اما معمولاً از موم زنبور عسل ، موم سویا یا موم نخل نیز ساخته می شوند.

بحث هایی درباره این وجود دارد که آیا شمع سوزی برای سلامتی شما مضر است یا خیر. برخی از مردم ادعا می کنند که شمع ها سموم بالقوه مضر را آزاد می کنند.

با این حال ، افراد طرف دیگر استدلال می گویند که شمع ها به اندازه کافی حاوی این سموم نیستند تا تهدیدی برای سلامتی باشد.

ما به بررسی آنچه علم در مورد شمع سوزی یافته است خواهیم پرداخت و حقایق را از تصورات غلط رایج جدا خواهیم کرد.

آیا شمع ها سمی هستند؟
مقالات زیادی در اینترنت وجود دارد که خطرات احتراق شمع را توضیح می دهد.

با این حال ، بسیاری از این مقالات از شواهد غیر قطعی یا هیچ شواهدی برای اثبات ادعاهای خود استفاده می کنند.

آیا فتیله شمع از سرب ساخته شده است؟
شمع های شمعی در ایالات متحده در حال حاضر حاوی سرب نیستند.

در سال 2003 ، کمیسیون ایمنی محصولات مصرفی ایالات متحده (CPSC) رای به ممنوعیت فروش و تولید شمع با فتیله های سربی داد. آنها همچنین واردات شمع های حاوی سرب از کشورهای دیگر را ممنوع کردند.

اکثر تولیدکنندگان شمع در دهه 1970 استفاده از سرب در شمع های خود را متوقف کردند. به دلیل نگرانی هایی مبنی بر اینکه دود می تواند باعث مسمومیت با سرب شود ، به ویژه در کودکان ، شمع های حاوی سرب از بازار حذف شد.